dagboekberichtjes

Ik heb wat oude dagboekjes gevonden waar ik verhalen in heb gezet in de tijd toen ik net slechtziend werd. Ik dacht toen ik ze vond daar ga ik eens wat stukjes uit op mijn blog zetten om te laten lezen hoe ik me in die tijd heb gevoeld en wat ik in die tijd heb meegemaakt. Met een aantal traantjes in mijn ogen heb ik dit terug zitten lezen en pas nu voelde ik weer hoe ik me in die tijd heb gevoeld.
Deze stukjes komen uit het dagboek die ik rond mijn 11e heb bijgehouden in de tijd dat ik erachter kwam dat mijn zicht minder werd.

Letterlijk overgenomen uit het dagboekje::

Vandaag op een mooie februaridag ben ik wezen skeeleren. Skeeleren helemaal alleen lekker een tijdje er tussen uit zijn daar had ik even zin in. De afgelopen tijd twijfel ik nogal eens aan mijn ogen. Dit wil ik alleen nog niet echt toegeven. Vaak hou ik mezelf voor de gek door te zeggen dat ik iets wel kan zien. NOuja, voor de gek? Dat is ook niet helemaal waar. Ik zie het in feite wel maar omdat ik geen diepte kan zien zie ik niet hoever het van me af is. Als iemand dus vraagt zie je deze boom bijvoorbeeld kan ik hem wel zien en dus ja zeggen maar het volgende moment loop ik er vol tegenaan. Ik vind het erg moeilijk om dit te merken en ik durf het eigenlijk niet zo goed te zeggen tegen mijn familie. Ik ben bang dat mijn zicht weg gaat omdat ik weet dat dit kan gebeuren. Ik heb net een uur geskeelerd ongeveer en toen ik terug kwam en bijna thuis was gebeurde het. Ik dacht dat ik bij de bocht was en ging dus naar rechts maar ik bleek er nog niet te zijn. Ik klapte vol over een buikhoog schuttinkje van de buren. Nu heb ik heel veel pijn aan mijn buik en bovenbenen. Ik durf het alleen niet te zeggen tegen mijn ouders. Ik ben zo bang dat ik naar de oogarts moet. Ik heb gezegd dat ik gevallen ben. Eigenlijk is dit ook zo alleen dan wel door de schutting die ik niet zag. Zometeen moet ik eten. Dan ga ik het toch maar proberen te zeggen want ik wil eigenlijk ook niet dat ik straks nog meer problemen met mijn ogen krijg omdat ik niet op tijd aangeef dat het achteruit gaat. Ik heb moeten beloven het gelijk te zeggen als ik iets merkte.

Net ben ik terug van het eten. Ik heb het gezegd en papa en mama waren niet boos. We gaan het nog even in de gaten houden en als we nog meer merken toch maar eens naar mijn oogarts bellen. Oja wat ik ook nog heb meegemaakt dat was gisteren. Ik heb een grote schommel in de tuin waar twee schommels aan kunnen hangen zeg maar. Alleen aan de ene kant hangt geen schommel zodat ik daar wat kunstjes aan het rek kan doen waar normaal de schommel hangt. Die is alleen heel erg hoog. Ik hing gister aan deze stang en mijn zus vroeg of ik op de schommel kon gaan staan die rechts van mij hing. Zij zou de schommel vast houden. Ik zei ja want ik zag hem wel hangen. Ik draaide me hangend aan de stang in de richting van de schommel en ik liet me vallen maar ik had niet gezien dat de schommel iets verder weg hing dus ik viel te vroeg. Toen ben ik heel hard op de grond gevallen en ik heb dus ook mijn elleboog open liggen. Het bloedde heel erg en er zat allemaal modder in. Gister durfde ik ook eerst niks te zeggen tegen mijn zus dus ik heb gezegd dat ik weggleed van de stang. Alleen tegen mijn ouders heb ik het wel eerlijk gezegd want mijn moeder zag het gebeuren vanuit de keuken. Nu ga ik lekker slapen want misschien heb ik ook wel last van mijn ogen omdat ik weinig heb kunnen slapen de afgelopen nachten. Ik hoop dat het daar aan ligt al weet ik stiekem wel beter..
Ssst dagboek je zegt dit tegen niemand verder he?

Dit is het verhaal van een dag. Andere dagen volgen nog als jullie het leuk vinden om te lezen hoe ik me in deze periode heb gevoeld.